Iran–Israel War: A Conflict Beyond the Iran–Iraq War and the Apathy of Iranians

Iran–Israel War

سلام به همه

امروز در دومین پست می خوام درباره جنگ ۱۲ روزه صحبت کنم. جنگی که بین ایران و اسرائیل رخ داد.

وقتی این جنگ رخ داد من خواب بودم. در واقع بیشتر ایرانی ها در خواب بودند. جنگنده های اسرائیلی با پشتیبانی هوایی آمریکا و کشورهای اطراف ایران از جمله جمهوری آذربایجان حملاتی را به داخل خاک ایران انجام دادند.

شاید در محافل رسانه ای و سیاسی اینطور بگویند که کشورهای مثل آذربایجان، قطر، آمریکا، ترکیه و ... نقشی نداشتند اما واقعیت اینگونه نبود. حقیقتا در این جنگ یکی از آن چیزهایی که مشخص بود این بود: تمام دنیا علیه جمهوری اسلامی هستند.

جالب تر از این چیزها این بود: حمایت داخلی از این نبرد!
شاید الان این جمله شما را سردرگم کند. این اتفاق در زمان جنگ ایران و عراق هم افتاد و برای ما ایرانی ها اصلا شگفتی نبود. در آن زمان هم عده ای که خود را مجاهدین می نامیدند به کمک حزب بعث عراق رفتند و به موازات حملات عراق در داخل کشور اقداماتی انجام دادند. مثل ترورها و بمب گذاری ها.
آنچه من در جنگ ۱۲ روزه دیدم چیزی فراتر از جنگ ایران و عراق بود.

حقیقتا حکومت جمهوری اسلامی یک اشغالگر است. سران این حکومت اکثرا ایرانی نیستند. مثال برادران لاریجانی متولد عراق هستند. آن ها در کلیت عراقی هستند. خود رهبر ایران هم یعنی علی خامنه ای عراقی است.

بنیانگذار جمهوری اسلامی یعنی خود خمینی هم هندوستانی بود. اما این ها را به کنار بگذاریم.

بیاییم به تجربه شخصی خودم بپردازم.

من اولین بار که از این حملات آگاه شدم حدود ساعت ۵ صبح بود. من عادت دارم وقتی بیدار می شوم اول اخبار را از طریق اینترنت چک میکنم. وقتی ۵ صبح خبرها را چک کردم دیدم تیترها به حمله اسرائیل به تهران یکی پس از دیگری آمده اند. اخبار حکایت از حملات اسرائیل به تهران، اصفهان، خرم آباد داشت. آنچه اتفاق افتاده بود، حملات به نیمه غربی تا مرکزی ایران بود. تمرکز این حملات مشخص به غرب، شمال غربی و تا مرکز ایران معطوف بود. هنوز اخبار گنگ بودند. اما یکی پس از دیگری می آمدند.

با توجه به تجربه می دانستم در مراحل بعد اینترنت قطع خواهد شد. این نخستین گام حکومت در هر اتفاقی است.
اما مشخص بود سران این حکومت مثل سلامی فرمانده سپاه و یا شمخانی هدف مستقیم قرار گرفته اند و خبری از خامنه ای در دست نیست. آنچه در این ساعات اولیه بود دستپاچگی و شوک برای جمهوری اسلامی بود.

اما چه کسانی اینکار را کرده بودند؟ مشخص بود این یک برنامه ریزی بود که برخی از ایرانی ها در آن دست داشتند و در همان ساعات با کمک این عوامل از داخل اسرائیل توانسته بود اشخاص رده بالای سپاه را از بین ببرد. در این کار افغانی های مهاجر هم دست داشتند.

من صبح حدود ساعت ۶ سوار بر موتور شدم و به وسط شهر رفتم تا رفتار جامعه را ببینم. آنچه دیدم وحشتناک بود: بی توجهی!
نمی دانم در رسانه ها چه می گویند اما من دیدم که همانگونه که جمهوری اسلامی مردم ایران را رها کرده و به هیچ جنبه ای از زندگی آن ها توجهی ندارد، مردم ایران هم این حکومت را رها کرده اند و اصلا توجهی به این حملات ندارند و به زندگی روزمره خود ادامه می دهند.

آن ها مثل همیشه، بنزین می زدند یا عده ای مایحتاج خود را می خریدند و یا عده ای مغازه هایشان را باز می کردند تا به کسب و کار خود برسند و این در حالی بود که تهران، اصفهان و تبریز توسط اسرائیل و عوامل داخلی از جمله افغانی های مهاجر و برخی ایرانی ها در حال شخم زدن بود و اثری از خامنه ای نبود!
این تجربه ای بود که خیلی جالب بود.

---

EN - Translate with Copilot.

---

Hi everyone,

Today in my second post I wanna talk about the 12-day war. A war that broke out between Iran and Israel.

When this war happened, I was asleep. Actually, most Iranians were asleep. Israeli fighter jets, backed by American air support and neighboring countries like Azerbaijan, launched attacks deep into Iranian territory.

Maybe in media and political circles they’ll say countries like Azerbaijan, Qatar, the U.S., Turkey and so on had no role—but that’s just not true. Honestly, one thing that was crystal clear in this war was: the whole world is against the Islamic Republic.

Even crazier than that? The internal support for this war!

Maybe that sentence confuses you. But this same thing happened during the Iran-Iraq war too, so for us Iranians, it wasn’t shocking at all. Back then, some people who called themselves Mojahedin teamed up with Iraq’s Ba’ath Party and carried out operations inside the country alongside Iraqi attacks—like assassinations and bombings.

What I saw in the 12-day war was something way beyond the Iran-Iraq war.

Honestly, the Islamic Republic is an occupying regime. Most of its leaders aren’t even Iranian. For example, the Larijani brothers were born in Iraq. They’re basically Iraqi. Even Iran’s leader, Ali Khamenei, is Iraqi.

The founder of the Islamic Republic—Khomeini himself—was Indian. But let’s put all that aside.
Let me talk about my personal experience.

The first time I realized what was going on was around 5 a.m. I usually check the news online first thing when I wake up. So at 5 a.m., I checked the headlines and saw one after another saying Israel had attacked Tehran. The news was reporting strikes on Tehran, Isfahan, and Khorramabad.

What had happened was a wave of attacks from western to central Iran. The focus was clearly on the west, northwest, and central regions. The news was still fuzzy, but it kept coming in.
From experience, I knew the internet would be cut off soon. That’s always the regime’s first move in any crisis.

But it was obvious that top officials like Salami (IRGC commander) and Shamkhani were directly targeted, and there was no sign of Khamenei. What we saw in those early hours was panic and shock for the Islamic Republic.

But who did this? It was clear this was a planned operation, and some Iranians were involved. Within those same hours, with help from insiders, Israel managed to eliminate high-ranking IRGC figures. Afghan migrants were involved too.
Around 6 a.m., I hopped on my motorbike and rode into the city to see how people were reacting.

What I saw was terrifying: indifference.

I don’t know what the media says, but what I saw was that just like the Islamic Republic has abandoned the Iranian people and doesn’t care about any aspect of their lives, the people have abandoned the regime too. They didn’t care about the attacks and just went on with their daily lives.
They were pumping gas like usual, some were buying groceries, others were opening up their shops to get on with business—and this was while Tehran, Isfahan, and Tabriz were being torn apart by Israel and internal agents, including Afghan migrants and some Iranians. And still, no sign of Khamenei!

It was a wild experience. Really something else.

Posted Using INLEO